In Pindolam

In Pindolam szerző: Janus Pannonius

[1]

Quid mihi, nescio cur, arrides, Pindola, semper?
    Istud non novi, qua ratione facis.
Nil unquam de te merui bene; nil tibi certe
    Ante dedi, sed nec forte deinde dabo.
Crustula tu nobis tamen et diapasmata donas,
    Vel ficos plena castaneasve manu.
Saepe ultro calamum largiris, saepe papyrum,
    Saepe mihi dicis: sum tuus, esto meus.
Qui reblandiri norunt, blandire Latinis,
    Pindola, dedidici nondum ego barbariem.