In Blasium pomilionem

In Blasium pomilionem szerző: Janus Pannonius

Pomilio Blasi, cum te mirantia spectant
   Lumina, succendit protinus ira iecur.
Esse pudet si te nanum, fuge solis ad ortus,
   Inter Pygmaeos vel Polyphemus eris.
Illic sublimis solio, veneratus, in alto,
   Gentibus exiguis iura severa dabis.
Illic tota tuo pugnabunt agmina ductu,
   Advena cum pacis foedera rumpet avis.
Sed tibi terga tument putri deformia gibbo,
   Surgit et e medio pectore turpe caput.
Amplius hoc, fateor, nos te ridemus, at illis
   Maiorem incutiet tam nova forma metum.
Unde tamen subiti, tanta inclementia, morbi?
   An nihil est quod non improba fata petant?
Certe sospes eras, certe conviva sedebas
   Nobiscum ad festas, nuper et ipse, dapes.
Mortuus ecce iaces, nec adhuc te fabula vulgi,
   Distulit in moesto decubuisse toro.
Terra tibi reliquos quantumlibet ingravet artus,
   Sit tantum gibbo, non onerosa, tuo.